Alles vergaat. Is dat treurig? Ja. Alléén maar? Nee. Poor Thing laat zien én horen dat er aan vergankelijkheid heel wat meer te beleven valt dan alleen maar droefheid.

Als drie muzikale uitvaartverzorgers stuiten op een kast vol spullen van een anonieme overleden vrouw, besluiten ze haar sporen te volgen in een poging haar vergeten leven te reconstrueren. Terwijl er weemoedige 17e-eeuwse luitliederen klinken, ontvouwt de kast zich tot een ceremonie van stillevens. Liefdevol en met een vleugje humor vertellen de uitvaartverzorgers over vervlogen tijden. Stap voor stap wordt de sluier opgelicht van de schoonheid die achter vergankelijkheid schuilgaat.

Verwacht bij VOX Muziektheater geen zwartgalligheid. Wél een voorstelling vol ontroerende zang en fantasievol spel over alledaagse situaties waarin iedereen zich kan herkennen. Poor Thing is een ode aan de melancholie, en daarmee de ultieme omarming van het leven.

Over VOX Muziektheater 
VOX brengt muziek uit vervlogen tijden eigentijds tot leven. Met klassieke zang als vertrekpunt maakt het beeldende muziektheatervoorstellingen met objecten en poppen. Met een gelijkwaardige dialoog tussen beide disciplines en de speelse gelaagdheid tussen muziek en beeld biedt VOX toegankelijke voorstellingen die een breed publiek kunnen bereiken en boeien.

Sopraan & actrice Linde Schinkel over Poor Thing: 
“In Poor Thing is er ruimte voor oneindig veel verhalen. Want terwijl eeuwenoude liederen van Dowland je in melancholische sferen brengen, word je geprikkeld door een keur aan voorwerpen die zo uit het dagelijks leven geplukt zijn, dat ze bij iedereen wel een herinnering of associatie naar boven halen. Die gelaagdheid is wat de muziek en de objecten in deze voorstelling als geen ander kunnen opwekken.”

“Linde is een zangeres én beeldenmaker, samen met Martine en David combineert ze op prachtige manier oude liederen en sprookjesachtig theater.” (Tobias Kokkelmans, programmeur Operadagen Rotterdam)

“Als Linde zich ontdoet van haar wimpers en make up in een stillevenskader van de kast gaat de emotie door merg en been.” (Karel Van Ransbeeck, Theater De Spiegel)